Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Ο εντέκατος λόγος του Κωστή Παλαμά



Mα εγώ είμαι ο ξεθεμελιωτής ο Πόλεμος,ο μέγας,
ο Πόλεμος το θέλημα κάμω ενός πλάστη που είναι
σαν πιο μεγάλος από με,και μ έχει ρογιασμένο. 
Δέντρα,αντιρρίματα πατώ και ξεριζώνω, και όλα,
με τη φωτιά ξεπαστρευτής και χτίστης με το αίμα,
και γυμνά στρώνω και κρουστά  τ' αλώνια στρογγυλεύω,
γιομίζοντας τα με καρπούς του θέρου και του τρύγου.
Μα εγώ ειμ' ο Πόλεμος,μα εγώ ειμ'ο Πόλεμος.Τα Έθνη 
πάντα  θα ζουν,παντοτινά θα ιδροκοπάν, ο αγώνας 
πάντα για το μεγάλωμα, για τη δύναμη πάντα.
Πίσω απ'τ' αγρίμια κυνηγοί, κισσοί στα δέντρα απάνου, 
παντοτινά οι καταχτητές.Πάντα οι καταχτημένοι.
Άμοιαστοι πρώτα, αντίμαχοι, κ' ύστερα ταιριασμένοι
μέσ' στον ατέλειωτο χορό για τον οχτρό που θάρθη
κι αυτός με την αράδα του στο πλήρωμα του χρόνου 
να φάη και το καταχτητή και τον καταχτημέμο.
Και οι σηκωμοί και οι χαλασμοί, πλούσιοι, φτωχοί, τα πάντα
στο ζύγι πάντα η ζυγαριά θ' ανεβοκατεβαίνη.
Δόξα εν Υψίστου  πάντα η λατρεία ,μα πάντα
του πονηρού θα είναι το φίδι ο άνθρωπος, κ' η ειρήνη 
η φουσκαλίδα  του νερού.Θεοί, κορφές των πάντων,
παντού και πάντα Παναγίες ,Χριστοί,δαιμόνιοι, αγγέλοι
Πάντα ειν' οι αστραπόπετρες του αόρατου, και πάντα 
μεσ' στης ιδέας τα ξέθωρα και τ΄άγραφτα,οι εικόνες.
Πάντα οι θεοί,γη και ουρανοί πάντα μεστοί από κεινους.
Και πάντα θα υπάρχω εγώ κι αφού από δω θα λείψω,
θα ειμ' από κείθε ,αφεύγατος,τριγυριστής,θα υπάρχω,
μ΄ όποια σημάδια σφραγιστός,μ΄όποιο όνομα κρασμένος,
του κάστρου πορτοφύλακας,πιστός της Ρωμιοσύνης,
και θ΄αντιστέκουμαι,σπαθί βουλή,θα κατορθώνω .
Και των Ελλήνων και η βουλή,και το σπαθί.Και θα είναι 
με κόψη πάντα και η βουλή, και το σπαθί με γνώμη.
Είπα . Ρωμαίικο όπου φυσά κι όπου παλαίβει Ελλάδα,
κι όπου σταυρώνεται η φυλή κι όπου ειν΄ όρμη στο Γένος, 
σε γενεές γενεών,παντού , σ΄αιώνες αιώνων πάντα.
Ρωμαίικο,κι όπου θα βαστάς, Ελλάδα, όπου θα ρεύης
είτε σε μια τετράπλατη γη Πολιτεία ,που κόσμος
από στεριές και θάλασσες.λαούς και τόπους είναι
είτε στου σκλάβου το κλουβί ,σε χαμοκέλλα χώρα, 
και μεσ΄ τα χρυσοτρίκλινα ,και στη μονιά του λύκου,
και σε βυζαντινά θρονιά και σε αττικά συντρίμμια.
και με πορφύρα βασιλιά,και με φλοκάτα κλέφτη,
όπου ειν΄ αντίσταση, σταυρός , αγρύπνια, σπαθί,δρόμος
θα ειμ΄ εγώ,πνεύμα ,εγώ,ψυχή, θα πνέω, θα ζωντανεύω.
Σκέλεθρο, και θα τραγουδώ με το επικό τραγούδι,
ανάβρα από το στόμα μου ξένης φλογέρας, πάντα,
βαλμένης για περίγελο λειτουργικό τροπάρι. 
Μαρμαρωμένος βασιλιάς, και θα ξυπνώ  απ΄ το μνήμα 
το μυστικό και άβρετο που θα με κλιή,θα βγαίνω,
και τη χτιστή Χρυσόπορτα ξεχτίζοντας,θα τρέχω,
και καλιφάδων νικητής και τσάρων κυνηγάρης,
πέρα στην Κόκκινη Μηλιά, θα παίρνω την ανάσα.


                                     Από το βιβλίο '' Η φλογέρα του βασιλιά''