Ἡ
“ἐορτὴ τῆς δημοκρατίας” δὲν πτοεῖται ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξίαν ἐθνικῆς αὐτονομίας.
Οὔτε ἀπὸ τὴν κοινωνικὴν ἐξαθλίωσιν, τὴν οἰκονομικὴν καταστροφήν, τὸν ψυχικὸν
μαρασμόν, τὴν ὑπογεννητικότητα τῶν Ἑλλήνων, τὴν μαζικὴν εἰσβολὴν τῆς Ἀφρικῆς
καὶ τής Ἀσίας ἐν τοῖς ἑλληνικοῖς ἐδάφεσι, τοὺς ἐμπρησμοὺς τῶν δασῶν μας, τὴν
ἀπελπισίαν τῶν Ἑλλήνων πτοεῖται ἡ “δημοκρατία”. Ὄχι. Οὐδέποτε. Δι’ αὐτὸ ἄλλως
τε κατασκευάσθην τὸ κοινοβούλιον, ὁ “ναὸς τῆς δημοκρατίας”, διὰ νὰ μὴ πτοεῖται!
Ἡ
“δημοκρατία δὲν ἔχει ἀδιέξοδα”. Οὔτε πατρίδα, οὔτε τιμή, οὔτε δύναμι, οὔτε ἀξιοπρέπεια,
οὔτε εἰλικρίνεια, οὔτε ἦθος, οὔτε ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, οὔτε ἱσχυρὴ οἰκονομία,
οὔτε παιδεία, πολλὰ δὲν ἔχει αὐτὴ ἡ “δημοκρατία” τοῦ κοινοβουλίου. Ἀκάθεκτοι
συνεχίζουν οἱ κομμουνισταὶ καὶ οἱ κοινοβουλευτικοί των συνοδοιπόροι τὸ ἔργον
τῆς ἀποδομήσεως τῆς χώρας.
Ἀσπάζονται ἀλλήλοις ἐπὶ τών σκαλοπατιῶν τῆς βουλῆς,
τοῦ “ναοῦ τῆς δημοκρατίας”, τοῦ ἄντρου τῆς ἐθνοπροδοσίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, τοῦ
ναοῦ τοῦ ἀφελληνισμοῦ, τῶν γενιτσάρων καὶ τῶν νεοκοτσαμπάσιδων, ὑπερήφανοι γιὰ
τὸ μέχρι τοῦδε ἔργον των, ὑποσχόμενοι καὶ δυναμικὴ συνέχεια. Διότι πρέπει «νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ Δημοκρατία
ποὺ κατακτήθηκε μὲ ἀγῶνες» στὰ σκοτεινὰ δώματα τῶν ξένων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν,
τῶν δῆθεν συμμάχων, μὲ “πολυτεχνεῖα” κακοεκπαιδευμένης μαϊμοῦς ἐλευθέρων
σκοπευτῶν, ποὺ ἤθελαν μία Ἑλλάδα ἀδύναμη καὶ εὐάλωτη καὶ ἕνα κράτος ἀνδρείκελον,
μίζερον καὶ ὑποτελές, «δὲν εἶναι δεδομένη»,
διότι τὸ σύστημα αὐτὸ πάντοτε θὰ κινδυνεύει ἀπὸ τοὺς ἠθικοανδρειομένους μαχητὰς
τοὺ Ἔθνους ποὺ ἀγρυπνοῦν, γι’ αὐτὸ πρέπει «νὰ
κατακτιέται μέσα ἀπό τὴν καθημερινή μας ἀντίστασι» σὲ κάθε τι τὸ ἐθνικόν, «μέσα ἀπὸ τὶς πράξεις καὶ τὶς ἀντιστάσεις
ἐκείνων ποὺ ἐνσαρκώνουν τοὺς θεσμούς» τῆς ὑποταγής, τῆς παραπληροφορήσεως,
τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ. Μᾶς καλοῦν δὲ «νὰ μὴ
αφήσουμε τὴν Δημοκρατία νὰ γλιστρήσει ἀπὸ τὰ χέρια μας» τώρα ποὺ μᾶς τὴν
παρέδωσαν καὶ κατέχομε τὴν ἐξουσίαν ἐτσιθελικῶς καὶ «νὰ θυμόμαστε πὼς κάποτε τὴν χάσαμε γιὰ ἐπτὰ χρόνια», τότε δηλαδὴ ποὺ
ἡ Ἑλλὰς προόδευσε καὶ διεκδίκησε μὲ τὶς ἰδίες της δυνάμεις τὴν θέσιν της
ἀνάμεσα στὰ ἱσχυρὰ ἔθνη τοῦ κόσμου καὶ ἐν μέρει μεγαλούργησε, τότε ποὺ εἴμεθα
ὑπόδειγμα πρὸς μίμησιν καὶ ὄχι τώρα ποὺ μᾶς κατήντησαν τὸν περίγελον τῶν ἐθνῶν
τοῦ κόσμου. Καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι «δὲν
εἶναι τυχαίο τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν διάρκεια τῶν Μνημονίων σταμάτησε νὰ ἑορτάζεται
ἡ ἐπέτειος τῆς ἀποκατάστασης τῆς Δημοκρατίας, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἐξοικονόμησης», ἀλλὰ
στὴν πραγματικότητα γιὰ νὰ μὴ γίνει ἡ ἀναπόφευκτος σύγκρισις ἀνάμεσα στὸ φωτεινὸν
τότε καὶ στὸ σκοτεινὸν τώρα. Ἀλλὰ βλέπετε, οἱ κομμουνιστὲς καὶ οἱ
κοινοβουλευτικοὶ συνοδοιπόροι των ἔχουν τὴν ἰδικήν των γλῶσσαν. Γλῶσσα
παραπλανητική, ψεύτικη, προσποιητική. Διότι πράγματι πρέπει «νὰ ἀντλοῦμε ἀπὸ τὸ παρελθὸν ὅ,τι εἶναι
ἀξιοσημείωτο καὶ νὰ μὴ λησμονοῦμε… Γιὰ νὰ μὴ πέσουμε στὰ ἴδια λάθη, τὸ παρελθὸν
πρέπει νὰ μᾶς διδάσκει καὶ ὅλοι ἐμεῖς νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ χρέος μας ἀπέναντι στὴν
ἱστορία», ἀλλὰ ὄχι στὴν ἱστορία τοῦ κομμουνισμοῦ Μανώλη καὶ αὐτὸ ποὺ
ἀντλοῦμε ἀπὸ τὸ παρελθὸν ὡς ἀξιοσημείωτον δὲν εἶναι οἱ “ἀγῶνες” τῶν
ληστοσυμμοριτῶν τοῦ κομμουνιστικοῦ ἀντάρτικου τῶν “βουνῶν” ποὺ παρέδιδε
ἑλληνικὰ ἐδάφη στοὺς ἐχθροὺς καὶ γενοκτονούσε τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ τὸ ἡρωϊκὸν “ὄχι”
τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ καὶ τῶν τεταρτο-αυγουστο-αναθρεμένων Ἑλλήνων τοῦ 1940 καὶ
ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴν Ἱστορίαν ἀντλοῦμε μία παρακαταθήκη εὐθύνης καὶ ὑποχρεώσεως
γενναιότητος, ἀνδρείας, μεγαλείου, ἐλευθερίας, ἐθνικῶν καὶ οὐχὶ ταξικῶν
έθνοδιαλυτικῶν ἀγώνων τοῦ “ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ” τῆς μπολσεβικικῆς μπουρζουαζίας
τῶν ἰμπεριαλιστικο-ἀναθρεμένων Ἑλλήνων κομμουνιστῶν. Ἀσφαλῶς «ἡ Δημοκρατία ποὺ
ἀποκαταστάθηκε τὸ 1974 ἦταν μιᾶ ταξικὴ δημοκρατία», ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι «μόνη
διέξοδος τὴ λαϊκή εξουσία», δηλαδὴ στὴν “λαΐκὴν δημοκρατίαν”, τουτέστιν
κομμουνιστικὸν ἀμιγῶς καθεστώς.
Ἡ Ἑλλὰς
θὰ δύνατο νὰ εὑρίσκετο σήμερον μέσα στὶς δέκα οἰκονομικῶς ἱσχυρότερες χώρες τοῦ
κόσμου. Οἱ βάσεις ἀνοικοδομήθησαν τὴν ἐξαετίαν 1967 ἔως 1973. Ἀλλὰ ἡ προοπτικὴ
αὐτὴ ἀνησύχησε τοὺς παροικούντας τὴν Ἱερουσαλήμ. Κυριολεκτικῶς. Καὶ τοὺς
κλασσικοὺς μισέλληνες συμμάχους των φραγκογερμανοαγγλοσάξονες ἐπίσης. Προεῖχε λοιπὸν
ἡ «ἀποκατάστασις τῆς Δημοκρατίας», τουτέστιν
ἡ αποκατάστασις τῆς Δουλείας καὶ μεριμνοῦν δι’ αὐτὸ ἀδιαλείπτως ἐκείνοι «που ενσαρκώνουν τους θεσμούς», οἱ ἐγκάθετοι
τῆς Νέας Τάξεως, τοῦ κρατικοῦ χαφιεδισμοῦ, τῆς ἐθνοπροδοσίας.
Ἡ ὤρα
πέρασε. Ἡ κομμουνιστικὴ πανήγυρις ἐτελείωσε. Οἱ συνοδοιπόροι τοῦ
κοινοβουλευτισμοῦ, τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, τής ἑκκλησίας, τῆς παιδείας, τῆς
δικαιοσύνης ἀπεχώρησαν. Ἄπαντες ἐπέστρεψαν μὲ τὶς κουρσάρες των στὶς ἐπαύλεις
των, χαιρέτησαν τὴν γυναικούλα των, στρογγυλοκάθησαν στὸν δερμάτινον καναπέ των
καὶ ἄνοιξαν τὴν τηλεόρασιν, τὸν καλλίτερόν των σύμμαχον στὴν ἀδρανοποίησιν τῶν
θυμάτων των, τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἑμεῖς ὅμως περιμένομε. Τὴν κατάλληλην στιγμήν.
Ἔρχεται. Καὶ μαζύ της ἔρχεται ἡ Νέμεσις. Διότι τὸ δράμα ποὺ ὀνομάζεται
“ἀποκατάστασις τῆς δημοκρατίας” ἀπαιτεῖ καὶ τὴν κάθαρσίν του...
