Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Οκτώ χρόνια μνήμης στην λήθη και την αναλγησία των υπευθύνων



Σε λίγες ημέρες θα προσπαθήσουν να μας θυμίσουν για όγδοη συνεχόμενη χρονιά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην ξεχασμένη Ηλεία μας τον Αύγουστο του 2007, που όπως πάντα γίνεται πρώτο θέμα για κάτι πολύ κακό που έχει συμβεί στην άκρη του πουθενά όπως κατά λάθος ξεστόμισε κάποιος εκ των εκπροσώπων του κυρίαρχου λαού κάποτε.

Τι άλλαξε άραγε από τότε;

Ποίοι κρίθηκαν ένοχοι και ποία η τιμωρία τους;

Λίγα χρόνια ποινικής καταδίκης στον τότε Νομάρχη Καφύρα και στην κουστωδία του και όλα καλά.

Όλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και έτοιμοι όπως πάντα να επαναλάβουν τα ίδια εγκλήματα παραβαίνοντας τα καθήκοντά τους, αφού η ατιμωρησία αυτού του ξεφτιλισμένου κράτους που σε λίγες ημέρες θα ξανά ζητήσει νέα εντολή σχηματισμού προδοτικής κυβέρνησης, τους καλύπτει.  

Εμείς θέλοντας να αποτίσουμε φόρο τιμής στις ΤΡΙΑΝΤΑΕΞΙ  36 ψυχές που βρήκαν φρικτό θάνατο, κάνουμε μια εκτενή αναδρομή στα γεγονότα εκείνης της εποχής και υποσχόμαστε στους συγγενείς τους ότι θα το θυμίζουμε στους ενόχους κάθε χρόνο για μην υπάρχει ούτε ένα λεπτό ηρεμίας στην υπόλοιπη ζωή τους.

Οι ψυχές των αδικοχαμένων να σας κυνηγούν πάντα. 


ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΗΛΕΙΑΣ


Ιστορικό
Ήταν 24 Αυγούστου 2007 όταν η Πελοπόννησος και όλη η Ελλάδα ανησυχούσε στο άκουσμα ότι ξέσπασε πυρκαγιά στην δασική περιοχή της Ζαχάρως Ηλείας, ωστόσο, κανένας δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί την τραγωδία που θα ακολουθούσε τις επόμενες ημέρες με σκληρό απολογισμό 49 νεκρούς, χιλιάδες στρέμματα δασικής έκστασης καμένα και πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Το μέτωπο της πυρκαγιάς ξέφυγε πολύ γρήγορα από τον έλεγχο της πυροσβεστικής και σύντομα η λαίλαπα κατέκαψε τεράστια δασική έκταση σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του νομού Ηλείας παρασύροντας στο θάνατο δεκάδες ανθρώπους, διαλύοντας περιουσίες και καταστρέφοντας μερικά από τα πιο όμορφα και αρχαία δάση της χώρας.
Τα χωριά Γεράκι Αμαλιάδας, Κρέστενα, Γρύλλος, Ολυμπία, Καϊάφα, Νεοχώρι, Βρεστό, Καλλιθέα, Σάμικο, Πλατιάνα, ο Δήμος Ζαχάρως, η Ανδρίτσαινα, η Κλινδία, το Μουζάκι, το Φανάρι και πλειάδα μικρότερων οικισμών επλήγησαν σφόδρα, ωστόσο, το μεγαλύτερο τίμημα πλήρωσε το χωριό Αρτέμιδα.

Εκεί, στις 24 Αυγούστου ο κλειστός από τις φλόγες και τις καταστροφές δρόμος εγκλωβίζει περίπου 25 ανθρώπους πεζούς ή με τα οχήματά τους και τους παρασέρνει σε έναν τραγικό θάνατο χαράσσοντας μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ελληνική ιστορία. Επικρατεί το απόλυτο χάος, άνθρωποι τρέχουν απεγνωσμένα για να γλιτώσουν από τις φλόγες, ωστόσο, οι προσπάθειές τους αποδεικνύονται μάταιες.
Επιπλέον, η φωτιά έφτασε μέχρι τον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τον αρχαιολογικό θησαυρό της περιοχής. Μετά την καταστροφή των παροχών ηλεκτρισμού προς τις αντλίες νερού του πυροσβεστικού συστήματος του χώρου, η φωτιά κατέκαψε το περιβάλλον δάσος και απετράπη μόνο όταν συγκεντρώθηκε στον χώρο μεγάλη πυροσβεστική δύναμη. Στην επιχείρηση αυτή στην αρχαία Ολυμπία, έλαβαν μέρος 6 πυροσβεστικά αεροσκάφη και 4 ελικόπτερα, όπως επίσης και ειδικό ερπυστριοφόρο όχημα. Η επέμβαση της πυροσβεστικής δεν πρόλαβε να αποτρέψει όμως καταστροφές στον Κρόνιο Λόφο

Αποφάσισα να μην ξαναδώσω την ψήφο μου σε κανέναν

Ο κ. Γιώργος Παρασκευόπουλος μέσα σε λίγα λεπτά έχασε τη σύζυγο, τα τέσσερα αγγελούδια τους και τη μητέρα του. Από εκείνη την ημέρα νιώθει υποχρέωση του να επισκέπτεται τακτικά το χωριό, όχι όμως και να μένει εκεί. Σκοπός ζωής είναι να χτίσει με δικά του λεφτά και με προσωπική εργασία, ένα μνημείο για τους δικούς του ανθρώπους στο σημείο όπου χάθηκαν.

«Καιγόμαστε, Γιώργο, πήρε φωτιά το αυτοκίνητο». Ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε μέσω τηλεφώνου από τη γυναίκα του. Ο ίδιος αποκαλύπτει στο ΘΕΜΑ τις σκέψεις που τριγυρνούν στο μυαλό του για το πόσο διαφορετική θα ήταν σήμερα η ζωή του αν... «αν είχαν πάει από νωρίς στη θάλασσα τίποτα δεν θα είχε γίνει», λέει στο protothema.gr ο ίδιος.

Θυμάται επίσης ότι «αν η μεγάλη μου κόρη που ήταν ήδη στη θάλασσα με τον κουνιάδο μου, έμεναν εκεί 20 λεπτά επιπλέον, σήμερα θα ζούσε. Αν οι αρμόδιοι μιλούσαν εγκαίρως τηλεφωνικώς μεταξύ τους, ίσως να μην είχε πεθάνει κανένας άνθρωπος. Αν δεν δούλευα εκείνη την ημέρα και πήγαινα μαζί τους στη θάλασσα, ίσως και να ζούσαν. Αν οι αρμόδιοι εμπόδιζαν όλα τα αυτοκίνητα με κατεύθυνση προς την παραλία Ζαχάρω, αφού όλοι τους έπεσαν πάνω στη φωτιά και κάηκαν, σήμερα θα λέγαμε άλλες κουβέντες».

Επίσης, τα ερωτηματικά είναι πολλά και βασανίζουν ακόμη το μυαλό του. «Γιατί δεν λειτούργησε τίποτα σωστά; Γιατί προσπάθησαν να κουκουλώσουν την υπόθεση; Γιατί δεν ζήτησε ούτε ένας αρμόδιος, πολιτικός ή μη, συγνώμη; Γιατί όλοι τους αποποιούνται τις ευθύνες αφού αποτεφρώθηκαν δεκάδες άνθρωποι;», αναρωτιέται ο κ. Παρασκευόπουλος και ελπίζει μόνο στην απόδοση δικαιοσύνης. «Εγώ προσωπικά θα ένιωθα δικαίωση μόνο αν γύριζε πίσω ο χρόνος. Όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν άδικα και ανάμεσά τους και η οικογένειά μου, πρέπει να δικαιωθούν. Να ελευθερωθούν οι ψυχές τους», λέει ο κ. Παρασκευόπουλος. Και συνεχίζει: «Κατά την άποψή μου όλος ο πολιτικός κόσμος δεν κράτησε τη στάση που όφειλε απέναντι σε μία τραγωδία που συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Δεν ήθελαν να αποδοθούν ευθύνες. Για αυτό αποφάσισα να μην ξαναδώσω την ψήφο μου σε κανέναν. Απέχω συνειδητά από την εκλογική διαδικασία».

Χτίζει πάρκο – μνημείο στο σημείο που έχασε την οικογένεια του 

Ο Γιώργος Παρασκευόπουλος, εργαζόταν πάντα πολλές ώρες γιατί δεν ήθελε να λείψει τίποτα από την οικογένειά του. Όμως εκείνο το καλοκαίρι είχε δώσει μια υπόσχεση στα παιδιά του, που δυστυχώς δεν μπόρεσε να κρατήσει. «Τους είχα πει ότι θα δουλεύω λιγότερο για να περνάω αρκετό χρόνο μαζί τους. Εκείνο το καλοκαίρι πήγαμε για άλλη μια φορά στο χωριό, επειδή ήθελαν τα παιδιά. Εκεί ζούσαν ξέγνοιαστα. Ήρεμα.

Το προηγούμενο βράδυ, είχαμε πάει βόλτα με την κόρη μου και της έκανα μαθήματα οδήγησης. Ήταν ενθουσιασμένη. Της είχα υποσχεθεί ότι θα της μάθω οδήγηση. Εμένα δεν με ενδιέφερε αν θα πηγαίναμε στο χωριό. Τα παιδιά όμως ήθελαν πολύ. Το ίδιο και η γυναίκα μου. Δεν τους χαλούσα χατίρι. Από τότε που τους έχασα πηγαίνω πάντα στο χωριό. Έστω και για λίγες ώρες. Πλέον, δεν γίνεται να μην ξαναπάω στο χωριό. Όμως επιστρέφω Αθήνα την ίδια μέρα. Από τότε δεν έχω κοιμηθεί εκεί κανένα βράδυ. Το σπίτι μας το έχω παραχωρήσει σε φίλους των παιδιών μου για να παίζουν».

Ο κ. Παρασκευόπουλος πενθεί ως σύζυγος, ως πατέρας και ως γιος. Νιώθει ηθική υποχρέωση να χτίσει ένα μνημείο στο σημείο όπου ξεκληρίστηκε η οικογένειά του. «Αντάλλαξα ένα οικόπεδο με εκείνο στο οποίο χάθηκαν, γιατί θέλω να το κάνω πάρκο. Θα είναι προσβάσιμο σε όλους. Στο σημείο θα υπάρχουν και παγκάκια. Περπατώντας κανείς στο πάρκο θα φτάνει μπροστά σε ένα μνημείο. Εκεί θα είναι η οικογένειά μου».