Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Η δυστυχία του να είσαι ρουφιάνος





Σχόλιο Ε.Δ.Η.  - Το παρακάτω άρθρο του Λευτέρη Πανούση, επιχειρεί να αναδείξει τις καταβολές του αιώνιου προδότη-χαφιέ! Του αριστεροκομμουνιστή σπιούνου! Αν και το άρθρο δεν αποτελεί την επιτομή της προσέγγισης του φαινομένου, παραταύτα αποτελεί ένα ελάχιστο ψυχογράφημα της αριστερής χαφιεδωσύνης και μια πυξίδα για την κοινή γνώμη. 
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΠΡΟΣ ΚΑΤΙ ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ, ΠΟΥ ΩΣ ΠΙΣΤΑ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥΣ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΕΧΘΕΣ ΚΑΡΚΙΝΙΚΟ ΕΡΓΟ...

 Γράφει ο Λευτέρης Πανούσης


Επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη [του "Δεν θέλω ου.."] ήμουνα φοιτητάκι.
Τότε λοιπόν, ήκμαζε ακόμα το σπουδαστικό της ασφάλειας. Δηλαδή ένας ασύντακτος και ανοργάνωτος συρφετός επαγγελματιών ρουφιάνων, που είχε στόχο να αβγατίζει τους φακέλλους των φοιτητών.
Τον καιρό εκείνο, εχθροί του καθεστώτος λογίζονταν οι νοσταλγοί της λεγόμενης "χούντας" αλλά και οι καλλιεργημένοι αναρχικοί, που πλενόντουσαν τακτικά και γνώριζαν ότι ο αναρχισμός είναι μία πολιτική θεωρία, που στηρίζεται στην αυτοοργάνωση των κοινοτήτων [πολύ μακριά δηλαδή από τους αμόρφωτους αναρχοάπλυτους των αριστερών συμμοριών της εποχής μας] 


Στον δικό μου φάκελο λοιπόν, κάποιοι ρουφιάνοι είχαν αρχίσει να συλλέγουν στοιχεία από την πολιτική και λογοτεχνική δράση μου, επιχειρώντας να αποδείξουν ότι ήμουν συνοδοιπόρος του κ. Καραμπελιά και άλλων στιγματισμένων "κακών", που κυκλοφορούσαμε με ένα χαμόγελο ουτοπίας στα χείλη.
Κάποια στιγμή όμως μπερδεύτηκαν, γιατί θα έπρεπε να αποφασίσουν αν τελικά ήμουν όντως αναρχικός ή μήπως στην πραγματικότητα, ήμουν φασίστας [ιδεολογίες που είναι πολύ κοντινές μεταξύ τους, τουλάχιστον σε ότι αφορά ζητήματα πολιτικής οργάνωσης των λαϊκών κοινοτήτων]
Στο όλο μπέρδεμα συντελούσε και το ότι συχνά έσκαζα μυτη στο αμφιθέατρο, βαστώντας μαζί, ένα αντιτυπο του Έζρα Πάουντ και ένα αντίτυπο του Προυντόν...
Τελικά βρέθηκε κάποιος ρουφιάνος, που έκλεισε τον φάκελο μου, με τη μνημειώδη υποσημείωση...
- Δεν θα μας τρελάνει εμάς, αυτό το κωλόπαιδο... Φασίστας ή αναρχικός, ποιος αδειάζει να τον χέσει...
Πάντως φασαρίες δεν προκαλεί...
Από τότε αναρωτιέμαι ρε παιδιά, ποια είναι τελικώς η ψυχοσύνθεση ενός ρουφιάνου και γιατί είναι τόσο μαλάκες, ώστε δεν καταφέρνουν ούτε καν, ενα προφίλ στο φέησμπουκ να διαγράψουν.
[Παρότι, δεν κάμουν  τίποτε άλλο όλη τη μέρα, από το να συντάσσουν αναφορές για κακούς φασίστες και αμετανόητους ρατσιστές, που φυσικά σκάζουν μύτη την επόμενη μέρα στα διαδίκτυα, γελώντας με τη μαλακία της αριστερής χαφιεδωσύνης...]
Η αλήθεια είναι ότι η απορία μου άργησε πολύ να βρει πειστική απαντηση.
Συνέβαλε πολύ όμως σ' αυτό, μια ταινία που γυρίστηκε μετά την πτώση του τείχους και έγινε μάλιστα και σινεσουξέ - η περίφημη: "οι ζωές των άλλων"
Όσοι την έχουν δει, θα θυμούνται την υπέροχη ψυχογραφία του ρουφιάνου, ο οποίος αναλώνει τη δικιά του ζωή, με το να παρακολουθεί τις ζωές των άλλων, με συνέπεια κάποια στιγμή να αντιληφθεί ότι αυτός ο ίδιος, ήταν απλά ένας ζωντανός νεκρός, που η ζωή του, κύλισε μέσα από τα χέρια του [ή μαλλον τα αυτιά του].
Ε λοιπόν, εδώ είναι το κομβικό σημείο στο ψυχογράφημα ενός χαφιέ.
Αυτά τα αξιολύπητα πλασματάκια της αριστεράς ορθοφροσύνης, είναι απλούστατα ζωντανοί νεκροί, που λόγω το ότι δεν διαθέτουν μια γνήσια δικιά τους ιδεολογία και μια αληθινή, δικιά τους ζωή, παρακολουθούν τις ιδεολογίες και τις ζωές των άλλων, ελπίζοντας έτσι, πως θα ζήσουν έστω μια δανεική ζωή, μέσα από δανεικές ιδέες και δανεική πίστη.
Άλλωστε, αυτό ακριβώς που ποθείς πιο πολύ απ όλα, είναι εκείνο που δείχνεις να μισείς πιο πάνω από κάθε τι άλλο. Όπως οι αγάμητες ψευδοπαρθένες, ρουφιανεύουν εσαεί τις υγιείς και ερωτικές γυναίκες, που ζουν τη ζωή, την οποία αυτές δεν θα ζήσουν ποτέ τους.
Έτσι επιτίθενται και τα αριστερά χαφιεδότσουρμα στους νεοεθνικιστές της Ευρώπης, που φέρνουν ένα νέο άκουσμα και μια νέα ιδεολογία, στην εκφυλισμένη και γηρασμένη ήπειρο μας.
Μισώντας τους, όπως μισεί η κότα τον αητό, κάμουν ότι περνάει από το βρώμικο χέρι τους, για να τους κόψουν τα φτερά.
Μόνο που οι ίδιοι δεν είναι πλασμένοι για να πετάξουν... 

Κι αν το καλοσκεφθείτε, σε συλλογικό επίπεδο, η αριστερά ήταν πάντα εκείνη που επιχειρούσε να κόψει τα φτερά του έθνους μας, στις πιο μεγάλες στιγμές του.
Στο ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου [το 40] η αριστερά όχι μόνο ήταν απούσα αλλά έκαμε οτι περνούσε από το χέρι της για να αποτρέψει τους Έλληνες να πολεμήσουν, επειδή ήταν ακόμα σε ισχύ το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ.
Όταν πάλι απελευθερώθηκε το Γένος μας, μετά την ήττα των Γερμανικών στρατευμάτων, η αριστερά προκάλεσε τον συμμοριτοπόλεμο, ώστε να συνεχίσουμε να σερνόμαστε ως επαίτες των σχεδίων Μάρσαλ, σε μια εποχή ακριβώς όπου τα ευρωπαϊκά έθνη/κράτη [με πρώτη απ' όλα τη Γερμανία] εκκινούσαν για την πιο απαστράπτουσα περίοδο ακμής των εθνών/κρατών και του ευρωπαϊκού κράτους προνοίας...
Στην σημερινή εποχή, όπου η Ευρώπη οδηγείται σε πόλεμο μέχρις εσχάτων, απέναντι στους ισλαμιστές λαθροεισβολείς, για άλλη μία φορά η αριστερά επιχειρεί να πραγματοποιήσει το ένα και κύριο σχεδιό της - την εξαφάνιση των εθνών και προπαντός του Ελληνισμού, ως δράσης και στάσης απέναντι στην Ζωή και στην Ιστορία.
Και είναι ακριβώς ο δικός της μηδενισμός, η τραγική έλλειψη μιας πειστικής αφήγησης για την ηθική και πολιτική δράση του ανθρώπου, που προκαλεί το φλεγόμενο μίσος της εναντίον, κάθε νέας ιδεολογίας, που φαίνεται να προσφέρει μια πειστική Λογική επικύρωση στον πολιτισμό του λευκού ανθρώπου.
Να είσαι αριστερός, σημαίνει να κουβαλάς ένα αδειανό κιβώτιο στην προσωπική και συλλογική σου πορεία, οπως εξαίσια τους το απέδειξε ο δικός τους Αρης Αλεξάνδρου.
Αλλά αυτός ακριβώς ο τρόμος του ιδεολογικού, σεξουαλικού και υπαρξιακού σου κενου, σε οδηγεί στο να γίνεις ρουφιάνος, ώστε να αδειάσεις και τα κιβώτια των άλλων.
Γι αυτό και αριστερός, σημαίνει χαφιές εκ προοιμίου...   
Τους λυπάμαι...

Πρέπει να είναι μεγάλη δυστυχία να νιώθεις τη συνείδηση σου να βουλιάζει διαρκώς σε ένα κενό, σε ένα Μη Ουδέν, για να ψάχνεις να βρεις πως θα σβήσεις τις ζωές, τις ιδέες και τον λόγο των άλλων.
Είναι σαν να καταδικάστηκες να κρυφακούς ολημερίς τις ερωτικές κραυγές δύο εραστών, αλλά εσύ να είσαι εντελώς ανίκανος...
Λευτέρης Πανούσης
Αφιερωμένο εξαιρετικά στο ρουφιανότσουρμο των άπλυτων του διαδικτύου και στις αντιφά σκατόφατσες, που κρύβουν τις μούρες τους με κουκούλες...
  Λευτέρης Πανούσης